Okul hayatım boyunca ne kadar çekingen bir insan olduğumu iş hayatıma giriş yaptığım şu günlerde düşünüp duruyorum. Bazen neden bu kadar çekingen davrandım diye kendime kızdığım gibi, bazen de keşke o gün derste öğretmene kendimi gösterseydim diye pişmanlıklarım da oluyor. Aslında o zamanlar farkında olmasam da bütün bu çekingen yapımın biraz da öz güven eksikliğinden kaynaklandığının şimdilerde farkındayım. Başarılı bir öğrencilik hayatına rağmen neden çekingen olduğumuzu, neden kalabalık ortamlarda kendimizi ifade etmekten vazgeçtiğimizi düşündüğümüzde bunun tek bir sebebi olduğu düşüncesi beni deli ediyor: Öz güven eksikliği.

Aslına bakılırsa insanlarda var olan öz güven eksikliği toplumun bizleri baskılamasından kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Hatırlar mısınız? Siz ya da sınıfınızdaki herhangi bir arkadaşınız sorulan bir soruyu bildiği halde ya yanlış cevapsa ve arkadaşlarım bana gülerse diye korku duymalarından dolayı parmaklarını hiç kaldırmamışlardır.

Bütün bu öz güven eksikliği hayatımız boyunca bizi takip etmekten bir türlü vazgeçmez. Etrafımızda kendine güvenen insanları gördükçe onlara imrenerek bakarız. Aslında bütün bu nedenlerden dolayı bir anne babaya seslenmek isterim. Çocuklarınıza öz güven aşılayın. Annelerimizin küçük yaşlardan itibaren o yapamaz ben onun yerine yaparım, o bisikletten düşer bisiklete binmemeli, o giysilerini ütüleyemez ben ütülerim gibi bir takım korumacı düşünceleri ve davranışları yüzünden bu hale geldiğimizi düşünüyorum. Bırakın çocuklarımız düşe kalka bisiklete binmeyi öğrensinler. Çünkü onları bu şekilde serbest bıraktığımızda belki bir iki kez düşeceklerdir ama bir gün bisiklete binmeyi tek başlarına başardıklarında kendilerine olan öz güveni gelecektir . Yemeği döke döke de olsa yiyebilmek tek başına bir işi başarabilmektir. Başarı da daima beraberinde öz güveni getirir. Bu neden ile de bizim gibi çekingen evlatlar yetişmemesi için; bırakın ve çocuklarınıza öz güveni aşılayın.